Kilka dni temu obchodziliśmy już siedemdziesiątą siódmą rocznicę Warszawskiego Powstania. Była to wówczas największa zbrojna akcja podziemia w Europie, przez Niemców okupowanej. Na mocy rozkazu Dowódcy AK gen. Komorowskiego Tadeusza, rozpoczęła się 01-08-1944 roku. Podczas następnych 63 dni powstańcy staczali walkę, której to ideą była niepodległa Polska, wolna od niemieckich działań wojennych i sowieckiej przewagi. Wedle obliczeń, aż 16 tys. osób zostało pozbawionych życia w trakcie walki o stolicę, zaś rannych było dwadzieścia pięć tysięcy osób, wśród nich ponad sześć tysięcy ciężko rannych. Dodatkowo, około 30 procent osób, które podczas Powstania Warszawskiego poległy w walce, to ofiary mordów prowadzonych przez niemieckie formacje policyjne oraz wojskowe. Zdecydowanie największe wzmożenie zbrodni na ludności cywilnej nastąpiło w czasie 2 pierwszych tygodni sierpnia 1944 - podczas gdy wszedł w życie rozkaz Hitlera dotyczący eksterminacji ludności Warszawy.
Niestety, pomimo potężnego poświęcenia oraz zdumiewającego bohaterstwa żołnierzy Armii Krajowej, i zwykłych cywili - Powstanie nie powiodło się. Mimo tego, z pewnością trzeba pielęgnować odwagę oraz pamięć osób zaangażowanych w walkach i po prostu oddać im zwyczajny szacunek, bo przecież toczyli walkę o wolność i godność człowieka. Dlatego też warto nie tylko w ten jeden dzień w trakcie roku, ale również czasami zatrzymać się na parę chwil w tym codziennym pędzie i przyjrzeć się temu, jak dużo poświęceń i wyrzeczeń musieli znosić ludzie w tamtych trudnych czasach i w jak honorowy sposób pokazywali swoją determinację, odwagę, heroizm oraz chęć jednoczenia się. Dzisiaj łatwo jest nieobiektywnie oceniać tamtych ludzi, ale nie zapominajmy o tym, że żyli oni w całkowicie innych czasach niż my. Warto także zaznajomić się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, po to by poznać więcej szczegółów, które są niezmiernie ważne i potrafią odmienić nasze postrzeganie w zasadzie całkowicie. Okażmy swoją empatię i respekt.